Ik lees/interpreteer uit het boek dat 'ik' (in welke rol dan ook: coach, externe consultant, betrokkene,...) die het probleem wil onderzoeken, degene ben die Stap 1 (schaalmodel tekenen) en Stap 2 (g&n, orde en erbij horen onderzoeken) zelf doe op basis van mijn kennis en interpretatie van de situatie. En in Stap 3 lees ik dat het goed is om de betrokkenen zelf het probleem en de oplossing vanuit hun perspectief te laten formuleren. Later in het boek schrijf je dat de mensen zelf expert zijn in het probleem en de oplossing.

Dus mijn vraag: Waarom zou 'ik' zelf Stap 1 en Stap 2 doen, en dat niet samen met (of door) alle betrokkenen zelf (individueel? samen?) uitvoeren? Of interpreteer ik hier het boek fout? En als je dat door de betrokkenen zelf laat doen, hoe werkt dat dan? Want dan krijg je evenveel verschillende schaalmodellen in Stap 1 als er betrokkenen zijn?

Antwoord

Het is – zoals bij veel dingen – én-én. Het begint doorgaans met een ‘ik’ die onderzoekt en door de stappen gaat. Elke verandering begint bij een individu… En daarna wil die ‘ik’ een uitdeinend effect bewerkstelligen.

Afhankelijk van het soort organisatie, of hoe open de mensen in de organisatie al gewoon zijn met elkaar te praten, dienen andere strategieën zich aan.

1° Je zegt niets en zet je eigen veranderstappen: je levert je bijdrage aan het ideale scenario dat je vanuit multipartijdig observeren hebt gezien. Een aanrader bij gesloten organisaties. Mensen zullen verrast reageren. Consequent volhouden is dan de boodschap. Zodra ze beginnen mee te stappen, kun je hen langs je neus weg vragen ‘wat is volgens jou het probleem?’ en ‘wat is volgens jou de oplossing?’ en dat gesprek voeren. Of – en dat gaat al in de richting van jouw suggestie –

2° je kunt alle geïnteresseerde betrokkenen uitnodigen om zelf door de stappen te gaan. En dan voorstellen om 1-op-1 je visies aan elkaar te laten zien en elkaar te bevragen. Dat is de meest veilige manier voor gesloten organisaties.

In open organisaties, waar gesprekken transparant gevoerd worden, waar mensen al geleerd hebben om de dingen te benoemen, om samen naar oplossingen te zoeken, om samen al doende te leren wat er voor hen het beste werkt (en dus niet meer de dingen persoonlijk opnemen, de schuldige(n) zoeken, elkaar verwijten, zich bedreigd voelen…), daar kan

3° een ‘ik’ het voorstel lanceren in het volledige team. Ofwel kun je dan als team het hele proces samen doorlopen en stap per stap in duo’s uitwisselen over de manier waarop jij en de ander de dingen zien. Ofwel vraag je even een externe begeleider. op het moment dat de teamleden met hun ‘huiswerk’ samenkomen om uit te wisselen.

Sleutelgedachte is in elk geval: alles is interpretatie, alles wat ik leg of teken is gekleurd door mijn ervaringen, en bij jou is dat hetzelfde, alles is gekleurd door jouw ervaringen. Niets IS zoals iemand het legt of tekent. Het wordt zo GEZIEN vanuit een bepaald perspectief.

Dus ja, je kunt evenveel verschillende schaalmodellen krijgen als er betrokkenen zijn. Hoe groter de verschillen, hoe meer werk er aan de winkel is om dingen te benoemen, voor elkaar op te helderen, zodat het een nog beter gesmeerd team kan worden.

Op de pagina's 133-134 in het boek beschrijf ik bepaalde dingen van hierboven met nog iets meer woorden.

Reply

Bedankt voor je uitleg, An! Ik ga de pagina's uit het boek die je noemt nog eens lezen. Je aanpakken 1,2,3 zijn heel nuttig voor mij om zo opgelijst te zien.